Recenzja: Arcade Fire - Reflektor

Wbrew pozorom, zespół Arcade Fire jest w Polsce bardzo popularny. Może nie na arenie typowo mainstremowej, ale z pewnością wśród miłośników alternatywnych wersji rocka – a tych w naszym kraju nie brakuje. Nic dziwnego, że muzyka Kanadyjczyków skradła ich serca. Trzy solidne LP’e wydane w przeciągu ostatnich 9 lat zostały docenione nie tylko przez fanów zespołu, lecz również krytyków muzycznych, wielokrotnie zbierając najwyższe noty. I słusznie, w pełni na nie zasłużyły. A czy ich najnowsza pozycja wypuszczona końcem października też może się o nie pokusić? Sprawdźmy to.

Wydane przez Merge Records Reflektor składa się z 13 utworów podzielonych na 2 CD. W większości stanowią one mieszaninę indie rocka z baroque popem, wzbogaconą o elementy elektroniki, często stylizowane na disco. Oryginalna mieszanka. I, co ważniejsze, solidnie wykonana.

Na początku warto zaznaczyć – to nie jest muzyka będąca w stanie porwać radiosłuchaczy. Mało tego, że nie spotkamy tu modnych motywów, które powtarzałyby się u co drugiego artysty, to w dodatku materiał nie wpada w ucho tak bezpośrednio jak radiowe hiciorki. Przy tego typu płytach liczy się głównie silnie emotywny klimat połączony z prostymi, ale melodyjnymi elementami. Te ostatnio często złożone są z dźwięków, które mainstreamowi mogą wydać się monotonne. Jednak w rzeczywistości Reflektor nie wie, czym jest nuda. A to dlatego, że porządnie zróżnicowano go pod kątem brzmienia, tempa oraz właśnie klimatu. Przesłuchaj Supersymmetry, następnie Flashbulb Eyes i Here Comes The Night Time, a zauważysz, że pomimo wspólnego gatunku są zupełnie różne. Poza tym, materiał warto pochwalić za delikatny charakter, lekkość oraz emanującą z niego pozytywną energię - grupa musiała nieźle się bawić komponując ten krążek. Poszczególne elementy idealnie ze sobą współgrają, co poskutkowało stosunkowo równym poziomem numerów, w związku z czym albo polubisz całość, albo nic.

Co do tekstu, ciężko zarzucić mu coś konkretnego. Niby główną tematyką jest miłość, co samo w sobie nie jest wyjątkowo oryginalne. Z drugiej strony warto docenić ciekawy punkt widzenia – zamiast żmudnego wałkowania skrajnie patetycznych historyjek, postanowiono przedstawić uczucie od ponurej strony, przeplatając je z motywami śmierci, trudnościami napotykanymi przez związek i ciemnymi aspektami ludzkiej natury (znieczulica, społeczna ignorancja itd.). Jak widać, lirykę nacechowano emocjami całkowicie innymi niż podkład. Co prawda to również nie jest oszałamiające, ale wzbudza znacznie większe zainteresowanie niż infantylne wyznania sfrustrowanych małolat szalejących na punkcie twórczości Coelho. Na domiar tego nie przejawia żadnych śladów tandety. Warto się wsłuchać.

Reflektor nie musiał długo mnie do siebie przekonywać. Od razu przykuł moją uwagę pomysłowym połączeniem lekkich, chwytliwych motywów z wysublimowanymi melodiami. Atrakcyjnie wypadła też warstwa liryczna, która sprawnie wzbogaciła dzieło o nowe doznania. Album już jest w mojej playliście. Nic dziwnego, przecież to dobra odskocznia od szeroko rozumianej muzyki mainstreamowej.

Zgadzasz się? Podaj dalej: