31 lipca 2011

Recenzja: Vanessa Carlton - Rabbits on The Run

Vanessa jest 30-letnią utalentowaną tekściarą, pianistką i oczywiście piosenkarką. Swoje pierwotne komercyjne utwory nagrała już w 1998 roku, jednak jej kariera nabrała rozmachu dopiero 4 lata później, gdy wydała swoją pierwszą studyjną płytę - w sumie, jej dyskografia to trzy w miarę dobre longplay'e i jedna kompilacja. Niedawno światło dzienne ujrzało jej najnowsze, czwarte studyjne wydawnictwo - najwyższy czas rzucić na nie uchem.



Owy album nazywa się Rabbits on The Run i składa się z 10 spokojnych pop-folkowych numerów będących mieszaniną najnowszych produkcji Lenki, Colbie Caillat i Katie Melua’y. W odróżnieniu od dwóch pierwszych pań, RoTR jest dużo mniej pozytywny, wręcz przeciwnie: bije od niego smutek i melancholia, czyli klimaty charakterystyczne dla Katie. Ich natężenie może nie jest zbyt wielkie i nie zmusi do samobójstwa, ale całkiem fajnie się tego słucha.

29 lipca 2011

Recenzja: 3 Doors Down - Time of My Life

3 Doors Down to amerykańska formacja założona w 1996 roku, czyli działająca na rynku od ponad 15 lat. Przez ten czas zdążyła wydać 4 dobrze sprzedające się albumy i również 4 EP’ki. W Polsce popularność zyskała głównie dzięki numerowi Here Without You, czyli niezłej rock balladzie, która swoim prostym ale niebanalnym tekstem oraz słodką melodią podbiła serca większości radiosłuchaczy. Teraz, po 3 letniej albumowej posusze grupa powraca z nowym krążkiem, który pomimo swojego rzekomego potencjału nie zrobił na mnie żadnego wrażenia.

Tworząc Time of my Life, 3doorsi zwrócili szczególną uwagę na powagę, dorosłość i po części ‘życiowość’ najnowszych produkcji. W efekcie, w wersji Deluxe otrzymaliśmy 16 typowo rockowych tracków, które nie są słabe, czy tam tanie, lecz są po prostu bez wyrazu. Tak ich słucham i słucham starając się pojąć ich urok i jakoś go nie widzę. Owszem, czuć ich poważny charakter, ale poza nim tylko czasami coś przykuje moją uwagę, wywoła jakieś emocje, odczucia, itp. - prócz może 5 kawałków nie dzieje się tutaj kompletnie nic, jeden wielki no-life.

26 lipca 2011

Recenzja: Kelly Rowland - Here I Am

Wszyscy znamy Kelly Rowland, 30-letnią Amerykankę zajmującą się aktorstwem, modelingiem oraz śpiewaniem. Nie mam pojęcia jak spisuje się na ekranie i na wybiegu, ale głos ma śliczny i na dodatek potrafi go porządnie wykorzystać. Dowodem tego są wydane dotychczas dwa niezłe albumy, masa gościnnych występów oraz jej najnowsze wydawnictwo, któremu dzisiaj przyjrzę się bliżej. Czas, by na jego podstawie, dowiedzieć się w jakiej formie jest nasza Kelly.



Dzieło, które poddaję analizie zwie się Here I Am i w wersji podstawowej zawiera 10 tracków będących mieszanką przyjemnego rnb z elementami delikatnego popu i sporadycznie dance’u. Dosyć długo czekałem na tego typu produkcję – podobnych klimatów spodziewałem się po najnowszych wydawnictwach Jennifer Hudson i J.Lo, lecz niestety zawiodłem się. HIA też nie do końca mnie zaspokaja, bo produkcje są stosunkowo mało kreatywne, lecz z drugiej strony trudno mówić o zawodzie, bo wiele z nich jest całkiem dobrych, niektóre nawet bardzo.

24 lipca 2011

Recenzja: Breathe Carolina - Hell Is What You Make It

Breathe Carolina to amerykański duet (czasami uchodzący jako zespół) tworzący różne odmiany muzyki popularnej w wersji, o dziwo, średnioradiowej. Dotychczas nagrali trzy produkcje studyjne (2 LP + 1 EP), które pomimo dużego potencjału nie zawojowały świata. Dwa lata po wydaniu ostatniej z nich, światło dzienne ujrzał ich trzeci longplay. Również dobry? Też ma potencjał? Check it out!




Hell is What You Make It, bo z tym mamy do czynienia, zawiera w sobie 13 (12 + intro) tracków będących niebanalną mieszanką electropopu, dance’u, rocka i dubstepu. Wbrew pozorom nie jest to kolejna plastikowa podróba ladygagowych klimatów, lecz dość ciekawa i ambitna produkcja, która pomimo paru wad i słabszych momentów, prezentuje się całkiem dobrze.

14 lipca 2011

Recenzja: Colbie Caillat - All of You

Z całej kariery 26-letniej Colbie Caillat najbardziej podoba mi się jej image: dziewczyna jest miła, sympatyczna, nie wdaje się w skandale, w dodatku jest śliczna i potrafi śpiewać. Podczas swojej 4-letniej  działalności scenicznej wydała dwa średniej jakości krążki i dwie również przeciętne Ep’ki. Teraz, po dwóch latach przerwy, Amerykanka prezentuje nam swoje najnowsze dzieło. Lepsze niż poprzednie?



All of You, bo o tym krążku dzisiaj mowa, jest to wydawnictwo składające się z 12 świeżych, pozytywnie bujających numerów, które swoim klimatem przypominają produkcje innej sympatycznej dziewczynki, Lenki. Jednak w porównaniu do albumu starszej koleżanki, longplay Colbie wypada troszkę gorzej – produkcje są co prawda dobre, ale czasami zdarza im się powiać nudą.

12 lipca 2011

Recenzja: Cascada - Original Me

DJ Manian, Yanou i Natalie Horler, czyli Cascada to niemiecki zespół, który w Polsce zdobył szczególną popularność za sprawą coveru Everytime we touch i przeboju Evacuate The Dancefloor. Jednak od czasu wydania tego ostatniego, formacja, która zwykła tworzyć euro dance, zaczęła iść w tanią komercję, robiąc kawałki wyłącznie pod radio. Na pozór nic w tym złego, ale wszystko ma swoje granice – a po ich przekroczeniu może przestać być fajnie…



Czwarte studyjne wydawnictwo grupy Cascada nazywa się Original Me i jest złożone z dwóch płyt CD – na pierwszej znajduje się 11 premierowych tracków, natomiast druga to swoisty The Best of, czyli 15 starszych utworów. Nie widzę sensu rozpisywania się nad CD2, dlatego przyjrzę się jedynie krążkowi nr 1., który, delikatnie mówiąc, nie powala.

9 lipca 2011

Recenzja: Simple Plan – Get Your Heart On

Pisałem już o rocku alternatywnym, soft, rapcore, prawie_rocku – teraz czas, by poszerzyć asortyment o najbardziej radiową dziedzinę, czyli rock-pop. Mowa oczywiście o najnowszej produkcji kanadyjskiego zespołu Simple Plan złożonego z pięciu panów, którzy podczas swojej ponad 12-letniej kariery z młodych rozwrzeszczanych chłopaków zamienili się w dorosłych stonowanych mężczyzn. Ucierpiała na tym ich muzyka?



Najnowsza produkcja grupy nazywa się Get Your Heart On i jest ich czwartym studyjnym dorobkiem. Podstawowa wersja albumu zawiera 11 przyjemnych kawałków, których brzmienie łączy to co dobre (czy najlepsze to nie wiem…) z Green Day’a i Jonas Brothers. Nie jest to arcydzieło ani nawet produkcja nadzwyczajnie dobra, ale wybija się ponad przeciętność, ponadto kawałki z łatwością wpadają w ucho i są dość przyjemnie w odsłuchu – czyli przyzwoite radio friendly.

6 lipca 2011

Recenzja: Limp Bizkit - Gold Cobra

Po serii recenzji komercyjnych wydawnictw wszelkiej maści popu, w końcu nadszedł czas na coś nie radiowego – tym razem, tak dla odmiany, będzie bardziej hardcore’owo. A to dlatego, że na warsztat brana jest najnowsza produkcja Limp Bizkit, czyli rapcore'u w najmocniejszym wydaniu. Przynajmniej taki wniosek nasuwa się po przesłuchaniu poprzednich wydawnictw. Tym razem jest tak samo ostro? Po części.



Gold Cobra jest już szóstym longplay’em amerykańskiej grupy Limp Bizkit i jego premiera w Polsce odbyła się 1 lipca. W wersji Deluxe zawiera 17 tracków, ale mi, niestety, trafiła się wersja standardowa, która w stosunku do Deluxe jest okrojona o 4 utwory. Bardzo przyjemnie się jej słucha, numery są dynamiczne, mają ‘tą’ moc i gdy delektujemy się nimi pojedynczo (np. w radio), mogą nas urzec. Ale w hurtowych odsłuchu, czyli na krążku, ujawnia się ich bardzo brzydka wada – są zdeczka monotonne.

3 lipca 2011

Recenzja: Beyonce - 4

Beyonce zna chyba każdy – w swojej prawie 9-letniej karierze wydała 3 genialne albumy, z których każdy był muzycznym objawieniem zarówno dla krytyków jak i stacji radiowych, zapewniając jej status jednej z najbogatszych gwiazd showbiznesu. Dla wszystkich było więc oczywiste, że jej czwarty krążek, nazwany po prosty ‘4’ będzie podobnie dobry. I tu pojawiło się ogromne zaskoczenie…




Premiera czwóreczki teoretycznie odbyła się 27 czerwca, czyli stosunkowo niedawno. Jednak wielu internautów miało ją dużo wcześniej, bo płyta w całości wyciekła do sieci już pod koniec maja – i również wtedy zaczęły pojawiać się pierwsze recenzje. Jako, że osobiście piractwa nie popieram, standardowo zaopatrzyłem się w legalną wersję płyty – dlatego trochę ‘spóźniona’ recenzja.