Recenzja: Christina Aguilera - Lotus

Znowu nie wyszło. Przynajmniej tak pisały media, które przedpremierowo odsłuchały najnowsze wydawnictwo 31-letniej Christiny Aguilery. Te same, które dwa lata temu niesprawiedliwie nazwały Bionic kompletnym niewypałem. Myślałem, że w tym przypadku będzie podobnie: zachód ponarzeka sobie, że Lotus nie oddaje możliwości wokalnych Kryśki oraz kontynuuje spadek formy, a mnie mimo wszystko przypadnie do gustu i połowa krążka wyląduje na moim Cowonie. Niestety, tym razem naprawdę jest słabo. Cholera, jak ja nie lubię nie mieć racji.

13 nagrań wchodzących w skład Lotusa to modne połączenie electropopu i niewielkiej dawki soulu. Jako że odpowiadają za nią przede wszystkim Max Martin, Shellback oraz Alex da Kid, czyli producenci mający na koncie kilka ponadczasowych dokonań, wiele wskazywało, że otrzymamy dzieło pełne hitów, które w zależności od specyfiki wpadałoby w ucho lub potrafiło rozczulić. W praktyce, efekt ten można odczuć jedynie w paru pozycjach. Właśnie tak się dzieje, gdy artysta tworzy muzykę na siłę.

Zabierając się za album nie da się nie zauważyć, że mamy do czynienia z materiałem w dużej mierze radiowym. Świadczy o tym nie tylko ilość syntezatorów, lecz także proste melodyjki nie mające pojęcia czym jest oryginalność. Dlatego też, pomimo szybkiego tempa, które zazwyczaj sprzyja atrakcyjności radióweczek, tym razem wydaje się być nudno - i to bardzo. Dodając do tego dobrze znane schematy, na których opiera się większość mainstreamowo-popowych produkcji, kolejnym gwoździem do trumny jest krótka żywotność ich tutejszych odmian: zakładając, że jest tu coś, co możne nam się spodobać i choć trochę przykuwa uwagę, wystarczą dwa odsłuchy aby przestało. Niewielka zjawiskowość skutkuje brakiem dłuższego zainteresowania, proste. Lepiej mają się ballady, które niby też nie są pomysłowe, ale przynajmniej nie stają się asłuchalne już przy trzecim podejściu. Z tego nasuwa się wniosek, że równowaga jakościowa płyty stoi pod ogromny znakiem zapytania. Jednak do tej kwestii jeszcze powrócę.

Motywem przewodnim krążka jest nieszczęśliwa miłość, o której Christina śpiewa w prawie każdym utworze. Ból po stracie partnera nadaje liryce ofensywnego charakteru i przejawia się zarzutami skierowanymi w stronę adresata oraz porównaniami miłości do wojny – a wszystko to wyrażane jest stosunkowo wulgarnie. Z kolei w motywach klubowych uczucie to zestawia się z tańcem, tym samym jego konwencja staje się zdecydowanie bardziej przyjemna i beztroska. Mimo wszystko i na tym polu szału nie ma, zero nowości, już to znamy.

Your Body jest jedynym numerem przeznaczonym do promocji płyty. Na tle pozostałych nie wyróżnia się kompletnie niczym, jest równie przeciętny. Jedynie Red Hot Kinda Love, Cease Fire, Best Of Me oraz w ostateczności Just a Fool (feat. Blake Shelton) są produkcjami, z którymi warto się zapoznać. Gdyby materiał został oparty tylko na takiej jakości nagraniach, spokojnie trafiłby na mój odtwarzacz, a fani mogliby w końcu skakać z radości. Niestety, reszta jest w najlepszym wypadku średnia. Najgorzej wypadają Army Of Me, Let There Be Loved oraz Around The World. Wprost boli mnie od nich głowa.

Lotus wydaje się być desperackim ruchem, komercyjnym ‘być albo nie być’, które miało wywindować na szczyt już nieco zapomnianą wokalistkę. Uda się? Raczej nie, szczególnie że próby stworzenia przez tego typu artystów dzieła sztucznie przebojowego nigdy nie kończyły się dobrze. Za dużo tu monotonnych, pseudomodnych klimatów, za mało własnej inicjatywy. Gdyby nie cztery wymienione wcześniej tracki, albumowi nie dałbym oceny wyższej niż 2. Jednak skoro Aguilera momentami pokazała, że jak chce to potrafi nagrać coś ciekawego, jej kwiatkowi stawiam tróję. Niby nie za wesoło, ale mogło być gorzej.

Zgadzasz się? Podaj dalej: