Recenzja: Rihanna - Unapologetic

Gdyby przyszło mi ułożyć ranking najbardziej niewyżytych wokalistek, Rihanna zajęłaby w nim jedną z najwyższych lokat. W końcu to właśnie ona wydaje co roku, począwszy od 2005 (z przerwą w 2008), same multiplatynowe krążki. Wpierw jako niewinna nastolatka, obecnie jako dojrzała, wyzywająca kobieta. Przy okazji premiery coraz to nowszego materiału, regularnym zmianom ulega nie tylko jej image – liczne transformacje przechodzi też muzyka, do której ciągle dorzuca modne, ale niekoniecznie trafne elementy. Chociaż łatwo przewidzieć gatunek, w którym Barbadoska będzie się obracać, to nigdy nie wiemy, w jaki sposób go przedstawi.

Poza klasycznymi popowymi motywami zabarwionymi pierwiastkami R&B, na 14-utworowym Unapologetic pokuszono się o kilka ukłonów w stronę areny elektroniczno-dancowo-dubstepowej. W związku z tym, oprócz tak oczywistych postaci jak No I.D., StarGate czy Benny Blanco, na liście producentów spotkamy Davida Guettę, Chase & Status i Nicky’a Romero, którzy na co dzień zajmują się muzyką zdecydowanie bardziej klubową. Jeżeli chodzi o same dźwięki, efekt końcowy wyszedł przystępnie, jednak to, co z nich poskładano już nie przypadło mi do gustu.

Przede wszystkim dlatego, że przez większość czasu wieje tu nudą. Nie mam na myśli tego, że jest przewidywanie, bo wcale tak nie jest i w przypadku Rihanny nigdy nie było. Płyta wręcz może się pochwalić sporą różnorodnością, zarówno poszczególnych tracków, jak i ogółu. Zawdzięcza to soczystym i przyjemnym brzmieniom oraz bogactwu dźwięków (pokazujących wysoką klasę producentów), których jeszcze nie oklepano na rynku muzycznym. Poza tym, przez cały okres jej trwania, mamy do czynienia z nagraniami o zróżnicowanym tempie (ballady, dance, produkcje hip-hopowe oraz popo-rnb - wszystko to w różnych kombinacjach), co też utrudnia popadnięcie w monotonię. Jest nudno, ponieważ mimo że melodie są bardziej ciepłe niż agresywne, a z technicznego punktu widzenia również prezentują się solidnie, to mało które wpadają w ucho i są na tyle zjawiskowe żeby wzbudzić zainteresowanie na dłużej niż jeden dzień. Zero emocji, za dużo dziwnych eksperymentów - to naprawdę nie jest przebojowe. Nie pomagają nawet zapożyczone sample...

Tekst, jak to tekst, nie stanowi czegoś wyjątkowo innowacyjnego. Standardowo mowa jest o związkach, miłości i tego typu banałach, przedstawionych w nieco przerysowany sposób. Rihanna potraktowała tematykę dwojako: w zależności od charakteru produkcji wspomina o oddaniu, nadziei i odbudowie straconego związku (ballady) albo przedstawia uczucia w znacznie luźniejszej formie, pozbawionej większej wartości merytorycznej (Right Now i te sprawy) – krótko mówiąc, pieprzenie o niczym. Liryka jest ostatnią rzeczą, na którą powinniśmy zwracać uwagę zabierając się za którekolwiek wydawnictwo Barbadoski.

Słuchając po raz pierwszy singla Diamonds, na blogu ReFresz o ile dobrze pamiętam, uznałem go za totalnie nietrafioną, bezpłciową propozycję. Jednak już po 3 odsłuchu zmieniłem do niego nastawienie i na krótki czas wpuściłem na swój odtwarzacz. Chociaż wciąż nie wydaje się czymś godnym dłuższej uwagi, to po zaliczeniu pozostałych 13 tracków muszę przyznać, że nie ma tu niczego lepszego. Poza nim, kompletnie nic mnie nie zainteresowało. Chyba że Numb, ale to tylko na chwilkę.

Cienko. Zwłaszcza jak na artystkę pokroju Rihanny. Jej dotychczasowe dokonania też nie były idealne, ale przynajmniej zawsze zawierały coś, co nigdy się nie znudzi i do czego warto regularnie powracać. Niestety, w tym przypadku zabrakło jakiejkolwiek perełki. Podkład taki se, zupełnie nie wykorzystano jego potencjału, tekst podobnie - ale u niego to już norma. Generalnie album polecam tylko wiernym fanom wokalistki, łowcy ambitnych, chwytliwych melodii mogą się zawieść, bo nie ma tutaj żadnej ciekawej kompozycji. Może za rok będzie lepiej. Trója z minusem.

Zgadzasz się? Podaj dalej: