Recenzja: Green Day - ¡Dos!

Po dobrym, ale nieco różowo-infantylnym ¡Uno!,  nadeszła pora na drugą część trylogii, do której miałem ogromne obawy, związane z ewentualnym przerostem formy nad treścią. Bo niby po co znana rockowa grupa wydaje 3 długogrające krążki prawie w tym samym czasie? Pierwsza myśl – dla kasy. Druga myśl – dla kasy. Trzecia – nie wiem. Wychodząc z założenia, że pieniądze rzadko kiedy idą w parze z jakością, po tym dziele spodziewałem się produkcji bliźniaczo do siebie podobnych, jeszcze bardziej słodkich i niezmiernie przewidywalnych. Po parokrotnym odsłuchu muszę przyznać, że, o dziwo, nie jest aż tak źle. Wręcz dosyć przystępnie.

Przed lekturą koniecznie zapoznaj się z Green Day - ¡Uno!. Za dużo odniesień – nie przeczytasz, nie zrozumiesz.

Na ¡Dos! ponownie zaserwowano nam radiową odmianę punk rocka, tym razem zamkniętą w 13 trackach. Standardowo za sterami stanął Rob Cavallo i standardowo też całość została wydana przez Reprise Records. Jak widać, jeżeli chodzi o formalności, nie zaszły tutaj żadne znaczące zmiany. Z kolei w przypadku zarówno podkładu jak i liryki, pokuszono się o pewne innowacje. A jakie?

Jako że więcej jest aspektów, które się nie zmieniły, zacznę właśnie od nich. Po pierwsze – tempo. Wciąż jest dynamicznie a przy tym bardzo chwytliwie i przebojowo. Brak ballad, zbędnych smętów itp., same potencjalne radiowe powerplaye. Nie zmieniła się także gama użytych instrumentów ani ich brzmienie, dlatego też nawet bez wokalu Billiego z łatwością poznamy, że to muzyka należąca do Green Daya. Minimalne zmiany zaszły w klimacie nagrań, które wciąż wypadają stosunkowo beztrosko, na luzie. Jak wspomniałem w pseudolidzie, są mniej infantylne i głupkowate, za to w wyższym stopniu zróżnicowane, co zaliczam na duży plus. Zatem jeżeli na ¡Uno! można było odnieść wrażenie, że co niektóre numery zlewają się ze sobą, to tutaj nie jest to aż tak bardzo odczuwalne. Jednak resztki tego efektu sprawiają, że żywotność produkcji wciąż pozostawia wiele do życzenia. Mimo wszystko, ogół dźwięków zaprezentował się dość korzystnie, chociaż nie da się ukryć, że można było popracować nad nimi znacznie dłużej. Byłoby ciekawiej.

Jakość tekstu, w porównaniu do wcześniejszej edycji, jest niewiele lepsza lub też gorsza - w sumie ciężko stwierdzić. W tym przypadku postanowiono nieco odejść od motywu młodości, na rzecz oklepanej miłości, potraktowanej wyjątkowo ogólnikowo. Wygląda to tak, że znowu posłuchamy o kobietach, tylko że w zdecydowanie większych ilościach: począwszy od wyznań, poprzez podziwianie urody, na seksie skończywszy. Jednym słowem, nuda. Natomiast z technicznego punktu widzenia jest tak samo, jak na ¡Uno!, więc nie ma sensu się rozpisywać. Powiedzmy, że ta warstwa ujdzie.

Stray Heart jako jedyny promuje grindejowe wydawnictwo. Jest przebojowy, lekkostrawny oraz idealnie pasuje do komercyjnych rozgłośni radiowych. Zasadniczo, jego miejsce mogłoby zająć większość pozostałych numerów, ponieważ cechują się jednakowymi właściwościami, przez co wywołują zbliżone odczucia. Ciekawą odskocznię od lekko przewidywalnej całości stanowi Nightlife, w którym usłyszymy gościnny wokal (a raczej rap) Lady Cobry. To właśnie ten kawałek najbardziej mnie zainteresował.

Jest postęp. Drobny, ale zawsze jakiś. Chociaż jakościowo obydwie produkcje stoją na podobnym poziomie, to za ¡Dos! przemawia mniej młodzieżowy charakter, który na ¡Uno! mocno działał mi na nerwy. Zmiany są niejako kosmetyczne, ale to dzięki nim płyta jest atrakcyjniejsza od poprzednika, przesądzając o tym, że przez większość czasu nie będzie nam się nudziło. Niby prawie to samo, a jednak wciąż przykuwa uwagę. Czwórka.

Zgadzasz się? Podaj dalej: