Recenzja: Patrycja Markowska - Alter Ego

1. Piąte: Nie odchodź

2. Alter Ego

3. Góra, dół, czuwanie, sen

4. Dzień za dniem

5. Nim się zamienisz w żart

6. Nanana (Wszystko gra)

7. Brak

8. Ocean

9. Wielokropek

10. Nie będzie wiosny

11. Nie chcę wiedzieć nic

- Słyszałeś nowy album Markowskiej? – zapytała koleżanka Krysia.

- Krążek już zamówiony.

- Odkręć to o ile jeszcze możesz, bo płyta to dno – jest zupełnie pozbawiona charyzmy, pełna debilnych tekstów, a z samym rockiem ma niewiele wspólnego.
Lubię Krysię i jej gust, wobec czego początkowo rzeczywiście myślałem nad zmianą zamówienia na coś ciekawszego. Jednak gdy Alter Ego już do mnie dotarło, zrozumiałem, że to koleżankę powinienem wymienić na jakąś ciekawszą.

Na swoim najnowszym dziele Patrycja zaprezentowała 11 rockowych utworów. Tylko rockowych – bez rzucającego się w uszy udziału popu, elektroniki i innych zbędnych udziwnień, dzięki czemu nie przemycono tu kiczowatych teen-rockowych elementów. Pomimo wielu nieprzychylnych opinii jakie można spotkać w sieci, już po pierwszej kolejce doszedłem do wniosku, że albo ta płyta jest niczego sobie albo to mnie zwyczajnie odbiło po maturze. Następne odsłuchy rozwiały wątpliwości - prawdziwa jest ta pierwsza opcja.

Nie ulega wątpliwości, że Alter Ego jest materiałem chwytliwym; nagrania posiadają przyjemne linie melodyczne, które pomimo różnego stopnia przebojowości, na tyle przykuwają uwagę, że na ogół nie zmuszają do przedwczesnego przejścia do kolejnej ścieżki. Podtrzymanie uwagi ułatwia zróżnicowane tempo, ponieważ poza balladami wrzucono tu wiele energicznych, typowo rockowych motywów (Brak; Góra, dół, czuwanie, sen etc). Do tych drugich nie mam zastrzeżeń - szybko wpadają w ucho, wprowadzają w dobry nastrój, nie wkurzają monotonią, banałem ani nie starają się być na siłę radio friendly. Za to różnie bywa w przypadku wolniejszych brzmień. Większość jest w porządku i niczym szczególnym nie razi, jednak są też jednostki, które wydają się zbyt jednolite i, w konsekwencji, bez wyrazu. Słuchasz takiego Nanana (Wszystko gra) czy nieco szybszego Wielokropek i zauważasz, że w żaden sposób na ciebie nie oddziałują - nie wywołują nostalgii, nie dołują, nie poprawiają humoru. Brak emotywności tych numerów w połączeniu z nadmierną harmonią przesądziły o ich wyblakłym charakterze. Na szczęście problematyczna okazała się wyłącznie ta dwójka. To tyle jeżeli chodzi o słyszalne wady. Prawda, że podkład wcale nie jest taki zły?

Jeśli myślisz, że Patka rzuca głębokimi sentencjami na lewo i prawo, to niestety jesteś w błędzie. Gdybym musiał sprecyzować, o czym dokładnie jest tu mowa, powiedziałbym, że o wszystkim i o niczym. Niby można wyodrębnić tematykę miłosną, jednak została ona przedstawiona w tak chaotyczny sposób, jakby pisząc tekst wokalistka sama nie wiedziała, co chce przekazać. Owszem, liryka jest logiczna i nie drażni głupotą, problem w tym, że kompletnie niczego nie wnosi. Co więcej, refreny mają to do siebie, że często zapadają w pamięć, co najwyraźniej słychać na przykładzie niezwykle nośnego Nim się zamienisz w żart. W związku z tym jeśli nie zajmujesz się rozkładaniem tekstów piosenek na czynniki pierwsze, nie znajdziesz tutaj niczego złego.

Poza singlowym Alter Ego szczególnie cenię sobie dynamiczne Brak, beztroskie Góra, dół, czuwanie, sen i Nim się zmienisz w żart. Z kolei z wolniejszych propozycji do gustu przypadły mi klimatyczne Nie będzie wiosny oraz Nie chcę wiedzieć nic (feat. Marcin Spenner). Pozostałe utwory (z wyjątkiem Nanana (Wszystko gra) i Wielokropek - nawet cisza jest bardziej zjawiskowa) wywołują nieco mniejsze emocje, ale również są warte odsłuchu.

Alter Ego to godne uwagi wydawnictwo, które chociaż nie wnosi do gatunku żadnych konkretnych nowości, to i tak może pochwalić się kawałem solidnego rocka. Wiadomo, posiada kilka wad, jednak nie na tyle dosadnych, żeby miały większy wpływ na wrażenia płynące ze słuchania. Jeśli lubisz polski komercyjny rock i polubiłeś single, powinieneś się tutaj bezproblemowo odnaleźć. Ode mnie leci optymalna czwórka.

Zgadzasz się? Podaj dalej: