Recenzja: Conor Maynard - Contrast

Pora na kolejny angielski debiut, czyli 19-letniego Conora Maynarda, który podobnie jak Justin Bieber, zaczynał od nagrywania amatorskich coverów zamieszczanych w serwisie YouTube. Takim sposobem natrafił na niego Ne-Yo, któremu bardzo spodobało się wykonanie utworu Beautiful Monster i skontaktował się z jego autorem. Następnie, za sprawą starszego muzyka, Brytyjczykiem zainteresowała się wytwórnia EMI Music, która zorganizowała dla niego przesłuchanie, a potem doprowadziła do podpisania kontraktu- i tak zyskano kolejną maszynkę do robienia pieniędzy. Dwa single już słyszeliśmy, teraz czas na cały longplay.

Contrast to 12 numerów pop-rnb, czyli klimatów podobnych do ostatnich dokonań Ushera i Justina Biebera, które dla nastolatka z Brighton wyprodukowali m.in. Pharrell Williams, Stargate, Benny Blanco, The Invisible Men i Midi Mafia – te nazwiska mówią same za siebie, szczególnie w takim zestawieniu. Wydawałoby się, że w nasze ręce trafi więc coś świeżego, przebojowego i choć troszkę nowatorskiego. A jak jest w rzeczywistości?

Muzycznie to przeciętniak – słuchając albumu od nuty do nuty, nic specjalnie nie zwróciło mojej uwagi. Niby wszystko jest poprawnie zmontowane: użyto modnych, po części nawet chwytliwych elementów, Conor wokalnie spisuje się świetnie, zresztą tak samo, jak zaproszeni przez niego goście (Ne-Yo, Pharrell, Rita Ora). Problem polega na tym, że te wszystkie dźwięki i motywy już były  – i ciągle się powtarzają na coraz to nowszych wydawnictwach z gatunku 'radiowe niby-rnb'. Podkładowi brakuje szczypty innowacyjności, czegoś, co wyróżniałoby go na tle pokrewnych artystów, wnosiło jakikolwiek powiew świeżości. Jak już jestem przy czepianiu się, to dodam też, że całość jest bardzo schematyczna i łatwo przewidzieć, jak piosenka (i płyta też) potoczy się dalej – a to w żaden sposób nie zachęca słuchacza do dalszego kontaktu z materiałem. Mimo wszystko nie jest fatalnie, po prostu przez większość czasu wieje nudą – poczują to zwłaszcza osoby, które znają twórczość nazwisk wymienionych w tekście, zarówno producentów, jak i wykonawców.

Przyjmijmy, że warstwa tekstowa jest w miarę optymalna, czyli bez szaleństw i bez większych wtop. Jak przy 90% krążków tego typu, znowu będziemy słuchać o laskach, a w szczególności o tym, do jakiego stanu może doprowadzić życie bez nich oraz jak o nie zabiegać. Oprócz tego, jest też błaganie partnerki o powrót, liczne wyznania, flirt, itp. To naprawdę nie robi na mnie żadnego wrażenia, bo, tak samo jak częściowo podkład, nie wyróżnia się z tłumu. Zawsze i wszędzie śpiewa się o tym – tylko nadzwyczaj kreatywne i uzdolnione twórczo postacie są w stanie napisać w tym temacie coś ciekawego.

Po przesłuchaniu debiutanckiego singla – Can’t Say No, liczyłem, że będę miał do czynienia z mocnym dziełem, które namiesza nie tylko na mojej playliście, lecz także zawojuje wszystkie notowania list przebojów. Przyjemny track, na tle pozostałych wypada dosyć dobrze. Niestety drugim została jego wierna kopia, czyli Vegas Girl, spleciona z podobnych melodii i na podobnym szablonie. Wiedziałem już, że po całości nie warto spodziewać się buk wie czego.

Wbrew pozorom, album nie jest jednym wielkim niewypałem – nikt przez niego nie wrzuci do wanny tostera, nie weźmie rozwodu ani nie zabetonuje w piwnicy swoich dzieci. Zamiast tego, pełno tu przeciętniaków, których głównym odbiorcą są nastolatki w wieku 15-20 lat. Numerami wybijającymi się są singlowe Can't Say No i przebojowy Better Than You, z gościnnym udziałem Rity Ory. Resztę można sobie odpuścić.

Przeanalizujmy rynek, sprawdźmy, co jest na topie i nagrajmy dokładnie to samo! – pewnie tak pomyślała sobie wytwórnia zabierając się za produkcję Contrastu. Wiele artystów wzoruje się trendach (w końcu jest to najpewniejszy sposób osiągnięcia komercjalnego sukcesu), jednak mało kto robi to tak perfidnie jak Conor. Moda modą, ale każdy muzyczny showman dąży do tego, żeby się wyróżniać – zdobyć szczyty i jednocześnie zapisać się w świadomości słuchacza na bardzo długi czas. Parlophone Records postawiło na wyciśnięcie z dzisiejszej gwiazdy maksimum zysku, kosztem oczywiście jakości produktu i autentyczności wykonawcy. Rezultat? Szału nie ma, brak nowości.

Zgadzasz się? Podaj dalej: