Recenzja: Jason Derulo - Tattoos

Jason Derulo nigdy specjalnie mnie nie intrygował. Chociaż w 2010 roku wystartował z całkiem przyjemnym materiałem, którego miło słuchało się w radiu, to brakowało mu wyrazistości, niepowtarzalnego stylu i wartości, które mógłby zaprezentować słuchaczom wyłącznie on. Future History z 2011 roku mało tego, że składało się z nieco mniej wciągających nagrań, to okazało się równie wyblakłe. Wręcz ukazało Jasona jako bardziej popowego bliźniaka Chrisa Browna. Po Tattoos nie oczekiwałem cudów – wiedziałem, że będzie to tania rozrywka nadająca się jedynie na sporadyczne, jednorazowe odsłuchy, zresztą tak jak ostatnio. No i dostałem dokładnie to, na co liczyłem.

Wydane przez Warner Bros. Records, a wyprodukowane przez sztab fachowców (RedOne, The Cataracs, DJ Frank E i wiele innych) Tattoos zawiera 11 kompozycji stanowiących przegląd wszystkiego, co obecnie najmodniejsze w mainstreamie. Większość z nich to oczywiście typowo popowe melodyjki niekiedy podchodzące pod R&B. Poza tym usłyszymy maksymalnie radiowe odmiany hip hopu, soulowo podobnych ballad, a nawet jeden motyw klubowy. Czyli pakiet uwielbiany przez Eskowiczów. Przyjrzyjmy się jego jakości.

Weźmy na początek utwory najbardziej popowe. W porównaniu do pozostałych pozycji, te cechują się największą chwytliwością. Co prawda nie oznacza to, że mamy do czynienia z ponadczasowymi powerplay’ami, jednak singlowe The Other Side, lajtowe Trumpets czy timbalando-timberlakeo-podobne Stupid Love są na tyle nośne, że sprawnie umilają czas radiosłuchaczom. Gorzej wypadają wolne numery: Marry Me i Vertigo (feat. Jordin Sparks!), które starają się chwycić za serce odbiorcy, oczywiście kosztem przebojowości. Niezbyt im to wychodzi, wobec czego ani nie łapią ucho ani nie wywołują większych emocji. Owszem, są przyjemne w odsłuchu, ale nic poza tym. Podobnie nijak prezentuje się Fire (feat. Pitbull, co warto podkreślić), czyli klubowy bicior brzmiący jak połączenie Live It Up z ostatnim albumem Péreza. Oklepane pod każdym względem. Z kolei co do utworów zabarwianych hip hopem (With The Lights On, Side Fx), to również nie oferują niczego ciekawego. Ni to agresywne, ni bujające, ni klimatyczne. Takie byle jakie: nie odrzucają, ale też nie zachęcają do kolejnego odsłuchu. Jak widać podkład nie zaskakuje niczym szczególnym. Składa się wyłącznie z modnych (momentami wręcz skrajnie modnych) dźwięków, które brzmią dosyć przeciętnie. Czasami chwycą za ucho, lecz nie zapewniają znacznych uniesień.

Tekst też nie wypada nie wiadomo jak dobrze. Jednak w tym przypadku ciężko uznać to za wadę. W końcu mamy do czynienia z typowo radiowym materiałem, gdzie chwytliwość > merytoryka. I tak właśnie jest tutaj. Refreny może nie są super przebojowe, ale w nieznacznym stopniu pomagają melodiom porwać słuchacza. Przynajmniej tyle. Co do treści, posłuchamy sobie zwłaszcza o sprawach sercowych zaprezentowanych w różnej formie – między innymi zadziornej (Talk Dirty) i ckliwej (Marry Me). Nic, czego byśmy dotychczas nie słyszeli.

Jeśli pokochałeś wcześniejsze pozycje Jasona, ta z pewnością przypadnie ci do gustu. Jednak osoby, które uważały je za mało ambitne i pozbawione oryginalności Tattoos również nie chwyci. Głównie przez to, że krążek nie wychodzi poza znane motywy sklejone z dźwięków, którymi jesteśmy bombardowani na każdym kroku. Dokładając do tego mało wyrazisty, niczym nie wyróżniający się image artysty otrzymujemy dzieło, krótko mówiąc, przeciętne. Minimum emocji.

Zgadzasz się? Podaj dalej: