Recenzja: Passion Pit - Gossamer

Grupę Passion Pit tworzy piątka Amerykanów z bostońskiego college’u, którzy pod przewodnictwem Michaela Angelakosa, nagrywają muzykę od ponad 5 lat. A zaczęło się dosyć niewinnie – początkowo, Angelakos, ot tak sobie skomponował w prezencie dla swojej dziewczyny EP’kę w całości stworzoną na laptopie. Następnie, po jednym ze swoich mini występów, podszedł do niego Adam Lavinsky, z pomysłem założenia zespołu. Majkel zgodził się, pozbierał kumpli i tak powstał ich pierwszy album nazwany ‘Manners’. Od czasu jego wydania minęły już 3 lata, więc panowie postanowili przypomnieć o sobie i nagrali coś nowego. I właśnie ‘to coś nowego’ będzie gwiazdą poniższej recenzji.

Dzieło wypuszczone przy współpracy z wytwórnią Columbia Records, zwie się Gossamer i w standardowej edycji zawiera 12 przyjemnych, wręcz typowo wakacyjnych tracków, łączących elektroniczne syntezatory z delikatnymi brzmieniami indie popu. Chociaż nie są one idealne, to można miło spędzić z nimi czas - na 47 minutach jednorazowego odsłuchu, kariera z tą płytą raczej się nie skończy.

Za warstwę muzyczną odpowiada, jak zwykle, Michael Angelakos, wspierany przez Chrisa Zane’a, z którym band miał okazję współpracować przy ‘Manners’. Alternatywne rockowe granie, do którego genialnie wkomponowano synthpopowe elementy, nie jest wyjątkowo nowatorskim pomysłem, jednak potrafi wzbudzić spore zainteresowanie słuchacza, jest przebojowe i jednocześnie nie można go nazwać nudnym ani, tym bardziej, ogranym. Również samo tempo nie należy do przymulających – jest w miarę żywo i chwytliwie, poza tym obeszło się bez jakiejkolwiek agresji, chaosu ani innych wypadków przy pracy. Panowie łączą wiele znanych patentów, dyskretnie wzorując się na artystach tworzących podobną muzykę, dodając do nich garść własnej inwencji twórczej. Takim właśnie sposobem otrzymujemy podkład, który chociaż teoretycznie jest mało zjawiskowy, to nie tylko wpada w ucho, ale jest jeszcze niewiarygodnie klimatyczny.

A tekst? Na tym polu szału nie ma, ale można to usprawiedliwić wakacyjną konwencją dzieła. Jest mowa przede wszystkim o miłości, czyli m.in. o wyznaniach, małżeństwie i chęci zakończenia związku. Ponadto, posłuchamy sobie nieco o imprezkach i wolności - z grubsza to byłoby tyle jeżeli chodzi o treść. Nie warto się w nią zgłębiać, nie ma po co. Forma też została całkowicie dopasowana do radiowych realiów – liczą się głównie chwytliwe refreny, zwrotki to tylko dodatek. Jak widać, lirycznego szału nie ma, ale powiedzmy, że nie jest to wada jakkolwiek psująca wrażenia z odsłuchu. W takich produkcjach tekst nie odgrywa ważnej roli - jest tylko po to, by piosenki nie stały się instrumentalami.

Pierwszym utworem promującym album został Take A Walk, będący jedną z ciekawszych propozycji, idealnie nadającą się na radiowego hiciorka – i to właśnie on leci na moją rowerową playlistę. Podobnie jak jego następca, czyli I’ll Be Alright. Dopiero Constant Conversations nieco zwalnia tempo. Ale i tak trzyma poziom.

Z pozostałych tracków, na mój odtwarzacz wędrują także Carried Away, Cry Like A Ghost, Love Is Greed i It's Not My Fault, I'm Happy. Stosunkowo dużo jak z jednego wydawnictwa, ale jako że reszta wcale nie jest gorsza (może tylko mniej hitowa), pewnie z czasem zrobię wymianę faworytów. Tak czy owak, jeżeli podobają Ci się single, ten krążek jest dla Ciebie.

Zarówno podczas morskiego opalania się, wieczornej jazdy na rowerze, jak i spędzania beztroskiego czasu w ogródku z kuflem zimnego piwa w dłoni, płyta powinna spotęgować przyjemny, letni nastrój i dodatkowo odprężyć - wszystko to dzięki dopracowanemu podkładowi, z którego emanuje umiarkowana, muzyczna słodycz oraz niewymagającej (choć momentami lekko trywialnej) liryce. W każdym razie, nie jest to do końca oryginalne dzieło, poza tym, po okresie wakacyjnym zapewne nie będzie działać tak błogo. Dlatego zamiast piątki, o której dotychczas myślałem, leci czwóra.

Zgadzasz się? Podaj dalej: