Recenzja: Maria Peszek - Jezus Maria Peszek

Żyjąc w Polsce, trudno jest nie słyszeć o osobie Marii Peszek: 39-letniej aktorce, piosenkarce, ostatnio również czołowej skandalistce. Na rynku fonograficznym działa od ponad 7 lat, wydając przez ten czas dwa dobre albumy (Miasto mania i Maria Awaria) + jedną EP’kę stanowiącą kontynuację debiutu z 2005 roku. W sumie za dorobek muzyczny otrzymała 3 Fryderyki i Paszport Polityki. 4 lata po premierze ostatniego krążka, Maria przedstawia nam nową propozycję. Nie da się ukryć, że bardzo osobistą i podobno kontrowersyjną. Czyżby w końcu można było posłuchać kogoś, kto ma do powiedzenia coś ciekawego?

Na Jezus Maria Peszek składa się 12 utworów, które najprościej zaklasyfikować do alternatywnego popu, zabarwionego elementami indie, niekiedy elektroniki. Poza samą wokalistką, za brzmienie podkładu odpowiada też Michał ‘Fox’ Król – producent, którego (jak widać/słychać) opłaca się zaprosić do współpracy. Jednak w tym przypadku dźwięki nie ogrywają kluczowej roli. Ale o tym przeczytacie sobie w rozwinięciu.

Jak już zapewne wiecie ze 100 wcześniejszych recenzji (tak, ubolewam, że zabrałem się za Peszkową jako jeden z ostatnich), autorka wyraża na płycie swoje poglądy, manifestując ateizm i wytyczając granice rozsądnego patriotyzmu. Często też skupia się bezpośrednio na własnej osobie, wspominając o przebytej depresji oraz fakcie, że nie planuje mieć dzieci. Znajdziemy tu też epizod o Amy Winehouse, jak i wiele nawiązań do motywów kościelnych. Pomimo stosunkowo poważnej tematyki, żadna produkcja nie jest utrzymana w patetycznym klimacie, za to nieraz 'na luzie', wręcz w ironicznym stylu – świadczy to o dystansie, z jakim piosenkarka podchodzi do wartości typu Bóg, czy Ojczyzna. Dystansu, którego brakuje naszym rodakom. Z kolei mówiąc o języku i ogólnie o technicznym wykonaniu, to słychać, że mamy do czynienia z osobą ‘na poziomie’, dla której środki stylistycznie nie kończą się na epitetach i porównaniach. Pełno tu naprawdę trafnych i nie zawsze łatwych w odbiorze metafor oraz godnych zapamiętania sentencji, które dla niejednej postaci staną się fejsbukowym opisem. Generalnie, jest to dokładnie przemyślany materiał, który przykuwa uwagę, niekiedy także zmusza do refleksji i, przede wszystkim, charakteryzuje się nieoklepaną tematyką. Jednak czy aby na pewno jest kontrowersyjny? Wiele środowisk, przeważnie polityczno-katolickich wielce się oburza, często wręcz hejtuje Marię tylko i wyłącznie dlatego, że wyraża opinie i poglądy sprzeczne z powszechnie przyjętymi zasadami. Czyli robi to, do czego ma prawo. Nie rozumiem o co tyle szumu. Jak słabym trzeba być człowiekiem, żeby nie móc tego uszanować? 

Wbrew moim obawom, potęgi tekstu nie zbudowano kosztem warstwy muzycznej, która jest mniej więcej równie dopracowana co słowa. Składają się na nią proste melodie, skomponowane przy użyciu bogatej gamy (głównie) żywych instrumentów, które nie przytłaczają żadnym oklepanym elementem ani nie starają się być na siłę nowoczesne. Są takie, jakie być powinny. Poza tym, na spory plus można zaliczyć zróżnicowanie tempa. Wprowadzenie zarówno utworów dynamicznych jak i ballad sprzyja podtrzymaniu zainteresowania, sprawiając, że nawet po wielokrotnym odtworzeniu płyta nie pozostawia cienia znużenia. Chociaż podkład nie wie co to przebojowość, to i tak potrafi wpaść w ucho, co staje się jeszcze intensywniejsze, gdy dodamy ciepły głos wokalistki oraz melodyjnie wykonane refreny. Co prawda, mogłoby być bardziej zjawiskowo, ale powiedzmy, że wszystkie ewentualne niedociągłości rekompensuje liryka.

Singlem wybrano kawałek Padam. Przyjemna produkcja, podobnie jak i reszta. Jednak ze względu na dużą spójność (w końcu koncept album), warto zainwestować w całą dwunastkę - doznania płynące z odsłuchu będą zdecydowanie większe niż w przypadku pojedynczych propozycji. Poza tym, owa spójność obejmuje nie tylko klimat, lecz również jakość nagrań, w związku z czym trudno jest wybrać coś, co znacząco wyróżniałoby się na tle pozostałych. Nic nie przymula, nic nie drażni. Mnie się podoba.

Jezus Maria Peszek stanowi pozycję obowiązkową dla osób, które rzygają tęczą na samą myśl o oklepanych, miłosnopodobnych wersach pisanych na kolanie. Tutaj mamy do czynienia z czymś, czego jeszcze nie było i o czym w najbliższym czasie nie posłuchamy nigdzie indziej – w każdym razie nie w tak dopracowanej wersji. Dodając do tego wpadające w ucho melodie, przyjemny głos Marii oraz wywołane (ale niezrozumiałe) kontrowersje, otrzymujemy materiał, który musi dobrze się sprzedać. Zresztą już to robi.

Zgadzasz się? Podaj dalej: