Recenzja: Soundgarden - King Animal

Dawno, dawno temu był sobie taki band jak Soundgarden. W czasie ponad 13-letniej kariery, wydał on 5 LP’ów i tyle samo EP’ek, które sprawiły, że stał się jednym z najpopularniejszych przedstawicieli grunge'u. Niestety w 1997 roku panowie powiedzieli swoim fanom ‘papa’ i zawiesili działalność, przerzucając się na inne projekty. Najlepiej wyszedł na tym Chris Cornell, który poza rozwojem solowej kariery, zaistniał w paru rockowych formacjach. W 2010 roku, ogłosił on wielkie zmartwychwstanie legendarnego zespołu, którego skład nie uległ większym zmianom. Wielu fanów obawiało się o jakość następstwa ich powrotu. Na szczęście, źle nie jest.

Pod nazwą King Animal znajdziemy 13 kompozycji wyprodukowanych przy współpracy z Adamem Kasperem, który po raz kolejny wspiera panów od strony technicznej. Są one przedstawicielami alternatywnej wersji rocka, a dokładniej mówiąc nurtu grunge, na którym opiera się cała dyskografia zespołu. Gdybym na podstawie samych brzmień miał określić datę wydania albumu, założyłbym, że ukazał się zaraz po ostatniej długogrającej propozycji, czyli najpóźniej w 1997 roku. Nie ma się co dziwić, przecież klimaty, z którymi mamy tu do czynienia bezpośrednio nawiązują do wcześniejszych dzieł. Dla niewtajemniczonych – w tym przypadku to zaleta.

Szczerze mówiąc, nie jestem zwolennikiem tego typu powrotów, bo nie mam z nimi wesołych doświadczeń. W związku z tym trochę mnie zdziwiło, że po odpaleniu płyty moja koncentracja ciągle się na niej utrzymywała i nie okazywałem cienia irytacji. Stało się tak prawdopodobnie dlatego, że lubię soczyste, z reguły dynamiczne granie, które pomimo braku ostrzejszych brzmień i agresywnego nastroju, wpada w ucho i zachęca do dalszej współpracy. Wszystkie elementy zostały umiejętnie wyważone i nie musimy wysłuchiwać bezsensownego napieprzania w perkusję ani zanadto wyeksponowanego wokalu. Nawet nieco połamane riffy nie niszczą tutejszej harmonii – ba, wręcz same przyczyniają się do zwiększenia spójności materiału. Jednak nie da się ukryć, że to całe wyważenie i brak agresji sprawiają, że niektóre propozycje bardziej przypominają RMFowe hiciorki aniżeli grunge z krwi i kości. A to już nie każdemu się spodoba. O ile tego nie mogę podciągnąć pod wadę, o tyle małą zjawiskowość i lekką nieświeżość już tak. Co prawda nie obniża to doznań płynących z odsłuchu, ale w niewielkim stopniu pozbawia produkcji pierwiastka nieprzewidywalności. To tak w ramach czepiania się.

Trudno sprowadzić tematykę utworów do jednego terminu. Jest coś o uczuciach, parę słów o wolności, przemijaniu i innych aspektach o nieco nostalgicznym zabarwieniu. Czasami ciężko powiedzieć, o czym konkretnie, bo niektóre kwestie wydają się pozbawione jakiejkolwiek wartości merytorycznej - słuchasz, jest fajnie, lecz nie do końca wiadomo, co autor ma na myśli. A nawet jak wiadomo, to zazwyczaj nie jest to ciekawe. Osobom, które nie interesują się warstwą liryczną nie będzie to przeszkadzać, ale pozostałych może nieźle zanudzić. Taka sztuka dla sztuki, żeby tylko coś tam śpiewało.

Obecnie zainwestowano w promocję tylko 1 tracka – Been Away Too Long, w którym na uznanie zasługuje zarówno wokal Cornella (btw., szkoda, że śpiewa głównie w średnich tonacjach) jak i szybkie tempo, pozytywnie wpływające na przebojowość. Poza nim, godnymi szczególnej uwagi są jeszcze Blood On The Valley Floor, By Crooked Steps, Eyelids Mouth i Non-State Actor, zdominowane przez atrakcyjne riffy z górnej półki, które w połączeniu z przyjemnymi melodiami, czynią wymienione produkcje naprawdę wciągającymi. Jeżeli nie zamierzasz nabyć całego albumu i chcesz wyłapać jedynie najlepsze momenty, radzę zainteresować się powyższą piątką w pierwszej kolejności.

Jest dobrze, chwilami wręcz bardzo. Chociaż na King Animal Soundgarden Ameryki nie odkrywają, to dla fanów jest to bez wątpienia pozycja obowiązkowa. W końcu stanowi bezpośrednią kontynuację materiału sprzed półtorej dekady, w dodatku stojącą na wysokim poziomie. Podkład w większości przypadł mi do gustu, niemniej zdarzają się momenty, w których przyjmuje radiową, mniej zjawiskową konwencję. Liryka? W ostateczności ujdzie, ale to tylko dlatego, że nie wywołuje negatywnych odczuć. Wahając się pomiędzy 4 a 5, zostaję przy pierwszej opcji. Za to z zasłużonym plusem. 

Zgadzasz się? Podaj dalej: