Recenzja: Keane - Strangeland

Anglia to bez wątpienia kolebka najróżniejszych rodzajów rocka - właśnie z tego kraju pochodzą tak kultowe zespoły jak The Beatles, The Rolling Stones, Pink Floyd, Queen czy Coldplay. Keane mimo że nie posiada (jeszcze) tak wyrobionej marki, to dzięki 3 dobrym LP oraz garści mniejszych dzieł stał się bandem, którego wstyd przynajmniej nie kojarzyć. Do największych przebojów czwórki Brytyjczyków zaliczamy m.in. Somewhere Only We Know, Everybody's Changing i This Is The Last Time - jako, że na początku maja ukazał się ich nowy album, pozycja tychże numerów może stać się zagrożona. Może - a czy będzie?

Na krążek nazwany Strangeland (który standardowo pochodzi ze stajni Islands Records) składa się 12 utworów będących jednym z rodzajów alternatywnego rocka zwanego fachowo britpopem (no, w mocno zmodyfikowanej wersji), którego często można podpiąć pod muzykę popularną. Już parę razy przesłuchałem ten krążek i zapewne jeszcze kilka razy go odtworzę, jednak jak na razie nie znalazłem tu niczego zjawiskowego.

W przypadku tego tworu mamy do czynienia z nagraniami utrzymanymi w dosyć wolnej konwencji, sporadycznie trafia się coś choć trochę żywego, że o czymś dynamicznym już nie wspomnę. Czy to źle? Czy ja wiem...raczej nie. To właśnie dzięki temu jest tu tak klimatycznie czasami wręcz melancholijnie bądź też romantycznie, a co za tym idzie - przyjemnie, co bez wątpienia jest największym atutem tejże płytki. Jeżeli chodzi o inne aspekty tj. świeżość czy innowacyjność, to na tych polach jest już o wiele gorzej - muzycznie, nie ma tu zbyt wielu nowości i mimo iż tradycyjną gitarę w wielu miejscach zastępuje pianino, co jest dosyć ciekawym zabiegiem, to w porównaniu do poprzednich wydawnictw to nic zaskakującego. Niewielki progres. Może marudzę, może się czepiam, lecz brak jakichkolwiek nowych patentów jest dla mnie drażniącym problemem. I głównie przez to momentami bywa tu nudno.

Nieco lepiej wypada tekst, poprzez który Tom Chaplin - główny wokalistka grupy, dotyka spraw związanych z uczuciem do drugiej osoby, czyli bezgranicznego oddania, wspominania wspólnej przeszłości, planowania przyszłości oraz składania przeróżnych obietnic. Ponadto, posłuchamy sobie o ważności wyboru ścieżki życiowej, dążeniu do wolności itd., czyli o standardowym pakiecie charakterystycznym dla przeróżnych odmian rocka. Jednak za sprawą rozbudowanych zwrotek oraz idealnym skomponowaniu się tematyki do nastroju melodii, całości słucha się o wiele przyjemniej.

Na single wytypowano dwa dosyć radiowe, pozytywne motywy: Silenced by the Night oraz jeden z moich faworytów, czyli melodyjne Disconnected. Bardzo dobry wybór na promocję krążka.

Jeżeli natomiast chodzi o pozostałe utwory, to nie wydają mi się specjalnie atrakcyjne – tak, jak w razie wielu innych wydawnictw tego typu, również tutaj dobrym pomysłem jest słuchanie całego albumu zamiast poszczególnych, wyjętych z kontekstu tracków - dopiero wtedy można poczuć jego klimat. Z kolei oceniając każdy kawałek indywidualnie, nic konkretnego, poza małymi wyjątkami, nie zapada w pamięć (w moim przypadku wyjątkami są Disconnected i The Starting Line). Jak widać, płyta nie jest idealna…

…nie jest nawet prawie idealna. Jest co najwyżej przyzwoita. A wszystko przez kompletny brak jakichkolwiek innowacji – większość motywów, dźwięków i haseł jest znana ze starszych dokonań nie tylko panów z Keane, lecz też innych zespołów. Mnie taka wtórność bardzo irytuje i czasami po prostu tracę wątek – wyrazisty nastrój niewiele pomaga. Fanom może się spodoba, dla mnie jest przeciętnie. Dlatego za  Strangeland trója. Powiedzmy, że nawet naciągana.

  

Zgadzasz się? Podaj dalej: