Recenzja: Linkin Park - Living Things

W 1996 roku, trójka przyjaciół postanowiła wejść w muzyczny biznes, zakładając kapelę Xero, do której zrekrutowali dodatkowych muzyków. Początkowo żadna wytwórnia nie była zainteresowana wydawaniem ich muzyki, do tego pojawiły się problemy z prawami autorskimi do nazwy zespołu. Sytuacja zaczęła ulegać zmianie, gdy M. Wakefielda zastąpił inny wokalista, Chester. Dopiero wtedy wybrano ostateczną nazwę oraz podpisano kontrakt z Warner Bros.. Od tego czasu, Linkin Park nagrał 4 LP’e, parę kolaboracji oraz EP’ek, z których w sumie pochodzą 24 single. Tymczasem dziś zgłębimy się w ich najnowszy materiał, wydany w Polsce 25 VI.

Mowa naturalnie o Living Things, czyli siódmej pozycji ufundowanej przez Warner Bros. Records. Znajduje się na niej 12 kompozycji, które, jak zwykle, są reprezentantami hybrydy ostrzejszego rocka, elektroniki i sporadycznie rapu, z którą grupa obcuje od początku swojej kariery. Całość została wyprodukowana przez Ricka Rubina (RHCP, Slayer, Adele) oraz członka bandu, Mike’a Shinodę. Efekt? Jest całkiem nieźle, jakkolwiek, w zestawieniu ze wcześniejszymi dokonaniami, wcale nierewelacyjnie.

Jednym z aspektów, do którego mógłbym mieć poważniejsze zastrzeżenia (i przy okazji nie nazwać tego czepianiem się), jest ogromna przewidywalność, zarówno prawie każdej produkcji, jak i albumu jako całości - odsłuchujemy dwa, trzy tracki, szybko nasuwa się podobieństwo do starszych i już mniej więcej wiemy, z czym będziemy obcować przez resztę czasu. Wynika z tego kolejny wniosek: w porównaniu do dotychczasowej dyskografii, zmiany w stylu są jedynie kosmetyczne. Z jednej strony, to dobrze, że LP gra wciąż gra stare (chociaż wiele osób doszukało się w LT większych nowości), sprawdzone patenty, bo przecież za to ich lubimy i to właśnie dzięki nim wciąż ciągnie nas do muzyki zespołu. Aczkolwiek momentami chce się ziewać, bo wałkowanie podobnych motywów zaczyna stawać się nużące, co nie wszystkich zachęci do dalszego słuchania. Jak widać, to, czy płyta się nam spodoba, zależy przede wszystkim od stosunku do wcześniejszych wydawnictw i od tego, jak bardzo pragniemy dostać prawie to samo, tylko że w świeżym opakowaniu. Z technicznych rzeczy, warto wspomnieć, że formacja standardowo narzuciła dosyć szybkie tempo, któremu mimo iż towarzyszą ostrzejsze brzmienia, to nie są one w żadnym stopniu agresywne, wręcz na swój sposób cukierkowe (jak na tego rodzaju muzykę) – w jeszcze większym stopniu niż dotychczas. To tylko drobne spostrzeżenie, nie warto brać tego za wadę.


Chester i Mike śpiewają/rapują o różnych, typowych dla rocka tematach, m.in.: pragnieniu wolności, rozwijaniu i pielęgnacji talentu oraz, jakby inaczej, o miłości. Z tym, że to ostatnie zagadnienie zostało przedstawione w nie najgorszy sposób – jest mowa o uczuciach towarzyszących rozpadającemu się związkowi, leczeniu sercowych ran oraz szczęściu po odejściu od toksycznej kobiety. Nie ma na co narzekać, bo w porównaniu do płyt, którymi zajmowałem się ostatnio, jest dosyć ciekawie.

Jedynym numerem, który zyskał tytuł singla jest Burn It Down. Chociaż nie jest to szczyt możliwości zespołu i mógłby zostać bardziej zróżnicowany, to ma w sobie coś, przez co wpada w ucho i nie chce wyjść. Przynajmniej w moim przypadku.

Do tracków, którymi koniecznie warto się zainteresować zaliczamy: Lost In The Echo, Victimized, Lies Greed Misery i Skin To Bone, czyli produkcje z wyższej półki będące pozycją obowiązkową dla wszystkich, którzy zamierzają zaliczyć chociażby fragment albumu. Natomiast pozostałe wypadają o klasę gorzej, jakościowo plasując się pomiędzy czymś dostatecznym a dobrym - nie stwierdziłem niczego odstraszającego, lecz sądziłem, że będzie znacznie lepiej.

Living Things wbrew pozorom nie jest złym krążkiem. Jego największą bolączką jest przede wszystkim niewielka zjawiskowość i przewidywalność –  jednak osoby, które kręci muzyka LP i nie mogły doczekać się bezpośredniej kontynuacji wcześniejszych płyt, będą z pewnością wniebowzięte. Z kolei ci, którzy oczekiwali czegoś będącego w stanie powalić na kolana, mogą odczuwać niedosyt. Nie wiem, czy album w pełni zasługuje na ocenę 4, lecz 3 to definitywnie za mało, bo, bądź co bądź, wpada w ucho i prezentuje całkiem niezły poziom - dlatego mimo wszystko postawię na tą pierwszą opcję.

Płytę po rozsądnej cenie można nabyć klikając tutaj: Living Things w sklepie merlin.pl

Zgadzasz się? Podaj dalej: