Recenzja: Justin Bieber - Believe

Dawno, dawno temu był sobie słodki chłopczyk, który wrzucał do sieci autorskie covery znanych utworów. Dzięki dziecinnej charyzmie i ponadprzeciętnemu wokalowi, zyskał ogromną popularność, aż w końcu zauważył go obecny manager, który po zapoznaniu go z Usherem, jego późniejszym artystycznym mentorem, doprowadzi do podpisania kontraktu z Island Records. Na jego mocy, wydał on EP'kę, następnie jej długogrającą kontynuację oraz album ze świątecznymi przebojami. Niedawno do jego dyskografii dołączyło nowe wydawnictwo. O kim mowa? Oczywiście o Justinie.

18-letni Bieber nazwał swój świeżutki krążek Believe i w wersji standardowej (uboższej od deluxe o 3 kawałki) zapełnił go 13 różnymi jakościowo propozycjami z gatunku pop, rnb i dance. Brzmi znajomo? Powinno, bo w dokładnie takiej samej konwencji utrzymana jest płyta z ostatniej recenzji, Looking 4 Myself. Szkoda, że tutejsza odsłona jest o wiele słabsza.

Dźwięki, z którymi będziemy mieć styczność, prezentują się różnie, co było zresztą do przewidzenia - z dotychczasowych obserwacji wiem, że przeogromna ilość producentów wcale nie przekłada się na jakość kompozycji. Chyba że negatywnie. Tak więc wszelki dance i inne pseudoklubowe klimaty okazały się naprawdę bardzo wtórne i na dłuższą metę są męczące dla ucha - nie mogę się doczekać przeminięcia mody na wpychanie tandetnej wersji muzyki klubowej gdziekolwiek się da. Dobrze, że management Biebera zainwestował też w rap/rnb, w którym wokalista wypada o niebo lepiej: bujający bit w połączeniu z głosem Justina oraz ciekawie brzmiącym Drake'iem prezentują się świetnie - Right There jest definitywnie najlepszym numerem z całej płyty. Poza clubbingiem i aż jedną rapową piosenką, spotkamy jeszcze rapopolo zwane 'rnb' przekroju singlowego Boyfriend. Zasadniczo, nie są to złe tracki: są przyjemne i czasami nawet chwytliwe, w związku z czym posiadają hitowy potencjał. Mimo wszystko, przez większość czasu powielają znane patenty i tylko okazjonalnie zaskakują czymś rzeczywiście pociągającym. Reasumując, całokształt warstwy muzycznej bywa dosyć przeciętny i jest o klasę gorszy od najnowszego Ushera.

Najgorszą częścią całego przedsięwzięcia jest z pewnością tekst, który swoim poziomem zaspokoi jedynie niezbyt rozgarnięte, infantylne gimnazjalistki. To, że tematyką jest miłość, to nic nowego – mało który wykonawca odczuwa potrzebę nagrania czegoś ambitniejszego. Mnie najbardziej boli fakt, że Dżastin jest w stanie spieprzyć nawet tak łatwe zagadnienie, sięgając po banały tj. błaganie dziewczyny przez połowę piosenki, by była jego, a przez drugie pół śpiewanie w kółko ‘jestem w tobie zakochany i dlatego powinniśmy o siebie walczyć’. Liryka albo pisana na kolanie, albo(co bardziej prawdopodobne) celowo skierowana do różowych dziewczynek, które kupią to, wzdychając hasłami przekroju: ‘Jezu, kocham to! Jakie to głębokie!’. Za to sam wokal jest całkiem niezły i już nie tak irytujący, jak na poprzednich wydawnictwach – mnie się wręcz podoba.

Według mnie, do najlepszych numerów należą: singlowy Boyfriend, Right There feat. Drake (mój faworyt), Die In Your Arms, Out Of Town Girl (tylko w wersji rozszerzonej) oraz jedyny w miarę znośny dance’owy track, Beauty And A Beat (feat. Nicki Minaj). Może i tak nie są wyjątkowo atrakcyjne, lecz potrafią zapewnić rozrywkę na przyzwoitym poziomie. Z kolei pozostałe są co najwyżej średnie.

Justin Bieber, to artysta piosenkarz jak piosenkarz – nigdy nie zwróciłem na niego szczególnej uwagi, ale też nigdy nie rozumiałem mody na hejtowanie go. Do jego największych atutów należy przede wszystkim talent wokalny, który po odpowiednim wykorzystaniu jest zdolny do uzupełnienia utworów dodatkowym wdziękiem, przekładającym się na wrażenia płynące ze słuchania. Jednak trywialny tekst i romans z muzyką klubową a’la David Guetta sprawiają, że to wydawnictwo nie jest czymś szczególnym. Ot, takie sobie, podobne do wielu innych tego typu. 

Zgadzasz się? Podaj dalej: