Recenzja: 10 Years - Minus The Machine ~ Recenzje Muzyki

10 Years to amerykański zespół złożony z piątki artystów, których skład nieco różni się od pierwotnego. W czasie 13-letniej działalności, nagrali 5 płyt długogrających i jedną EP’kę – swoje pierwsze dzieła panowie wydawali na własną rękę, bez pomocy żadnej wytwórni. Dopiero po pewnym czasie udało się im podpisać kontrakt z Universal Records, która to pomogła nie tylko w dystrybucji, lecz także w promocji ich twórczości. Szczerze mówiąc, żaden z wypuszczonych przez nich krążków nie był wyjątkowo interesujący, więc na najnowszy z nich początkowo nie zwracałem uwagi - jednak ze względu na brak innych propozycji, byłem zmuszony wziąć go na warsztat.

Mowa o Minus The Machine, czyli dwunastu rockowych nagraniach w całości skomponowanych przez sam zespół, bez większej pomocy osób trzecich. Tym razem, zamiast Universala, opiekę powierzono wytwórni Palehorse Records - niestety, nie miało to znaczącego wpływu na muzykę, dlatego też dostaliśmy to, co zawsze, czyli na ogół puste, bezcelowe granie. Za to z fajną okładką.

Tak, macie rację, nie przeczytacie tutaj zbyt wielu pochlebnych słów na temat podkładu. W końcu co dobrego mam napisać o numerach, które momentami kompletnie zlewają się ze sobą, a jeśli nawet nie, to i tak solidnie nudzą? O tych, które niczym nie wybijają się ponad milion bliźniaczo podobnych produkcji? Nic konkretnego. Nagrania cechują się przede wszystkim szablonowością i przewidywalnością, przez co, pomimo dynamicznego charakteru, zwyczajnie usypiają – słyszymy początek piosenki i już po parunastu sekundach wiemy, jak może potoczyć się dalej. To wszystko dlatego, że znane patenty, do których jesteśmy przyzwyczajeni, są odczuwalne na kilometr. Radzę nie łudzić się, że warstwa muzyczna wzbudzi jakiekolwiek emocje, poza oczywiście znużeniem. Ponadto, nie trzeba być nagradzanym inżynierem dźwięku, żeby dostrzec, że ścieżki tutejszych utworów (nie wszystkich, of kors) są źle zmiksowane i mało tego, że czasami niektóre instrumenty brzmią jak ‘z puszki’, to jeszcze perkusja wydaje się być znacznie za wysoka. Czuć brak ręki porządnego producenta…

Całe szczęście, kolejny ważny aspekt, jakim jest tekst, prezentuje się o wiele lepiej. W tym przypadku posłuchamy sobie o pesymistycznych dziedzinach istnienia, tj. ludzka próżność i zachłanność, nadzieja na lepsze jutro, chaos w ludzkim życiu i podejmowanie ryzyka. Chociaż w muzyce tego typu to nic nowego, dla mnie stanowi to dobrą odskocznię od przesłodzonych, miłosnopodobnych klimatów i pseudo-wymądrzania się na temat wolności, którymi zamęcza mnie większość omawianych na blogu wydawnictw. Technicznie też jest nie najgorzej, bo zainwestowano w treściwe zwrotki, napisane ciekawym językiem oraz wpadające w ucho refreny. Jakkolwiek zdarza się, że niektóre kwestie kompletnie nie trzymają się kupy i okazjonalnie bywają naprawdę patetyczne. No, ale już nie czepiajmy się szczegółów - generalnie, jest całkiem znośnie.

Na dzień dzisiejszy, do promocji albumu przeznaczono tylko Backlash, czyli jedną z niewielu w miarę udanych produkcji, która przy pierwszym kontakcie jest dosyć atrakcyjna – jednak na dłuższą metę zaczyna szybko robić się męcząca. Osobom, którym nie przypadła do gustu, stanowczo odradzam obcowanie z pozostałą jedenastką, bo po parukrotnym odsłuchu całości, można dojść do wniosku, że i tak nie ma tu niczego lepszego. Również ci, którzy znaleźli w niej jakieś interesujące elementy mogą odczuwać spory niedosyt, ponieważ…

…10 Years widocznie nie mieli zielonego pojęcia, jaki materiał chcą zaprezentować swoim fanom. W związku z tym, otrzymaliśmy numery, które chociaż są pełne energicznego, rockowego grania, to brak im jakiejkolwiek inwencji twórczej – czegoś, czego jeszcze nie było, co zachęcałoby do dalszego słuchania. Dobrze, że przynajmniej tekst w miarę się broni i sprawia, że przy pierwszym odtworzeniu można jakimś cudem dotrwać do końca bez pomocy kawy. Niestety, z każdym kolejnym razem nawet kofeina wstrzykiwana bezpośrednio w żyłę nie będzie w stanie zmusić nas do wysłuchania tej płyty w stanie pełnej świadomości. Reasumując, warstwa liryczna jest ok., a podkład to totalne dno – nie pozostaje mi nic innego, jak ocenić ten album na 2. Z plusem, za wspomnianą na początku okładkę.