Recenzja: Jula - Na Krawędzi

21-letnią Julitę Fabiszewską powinien kojarzyć każdy Polak, który choć troszkę interesuje się muzyką – przecież to wokalistka, która za pomocą jednego, debiutanckiego singla, narobiła wokół własnej osoby sporego zamieszania, co poskutkowało m.in. zgarnięciem wielu prestiżowych nagród muzycznych, występami na mniejszych i większych festiwalach oraz w programach telewizyjnych. Gdy emocje zaczęły powoli opadać, Jula zaprezentowała kolejny ciekawy numer, który tylko zaostrzył apetyt fanów na zapowiadany od dawna krążek. Parę dni temu odbyła się jego oficjalna premiera i w związku z tym, że polski Internet wypowiada się o nim w samych superlatywach, postanowiłem sprawdzić, czy aby na pewno są tu powody do ekscytacji.

Chociaż nigdy nie ukrywałem, że nie darzę sympatią wytwórni EMI Music Poland ani My Music, to tym razem wypada pochwalić tamtejszą ekipę - co jak co, ale wie ona jak efektywnie spieniężyć swoich podopiecznych. Jeszcze na długo przed tym, jak do moich nienasyconych rączek trafił Na Krawędzi, miałem co do niego dobre przeczucie, w końcu promowały go nadzwyczaj hitowe single, które w połączeniu z zachęcającymi zapowiedziami sprawiły, że, mniej lub bardziej świadomie, zaintrygowała mnie ta pozycja. Oczywiście, jak to zwykle bywa w tego typu przypadkach, już pierwszy odsłuch dziesięciu pop-rockowych nagrań nieco ostudził moje emocje…

‘Eeee, nic nowego’ – taką reakcję wywołało we mnie 35-minutowe podejście, w czasie którego rzuciło mi się w uszy ogromne pokrewieństwo materiału do dorobku Kasi Kowalskiej: wykorzystano te same schematy, dźwięki, nawet podobne akordy. Jako, że twórczość warszawianki nie jest mi specjalnie bliska, podobieństwo do niej nie stanowiło dla mnie znaczącej wady. Dużo bardziej zabolał mnie fakt, że poza licznymi inspiracjami nie spotkałem tu zbyt wielu autorskich innowacji – Jula + producenci (m.in. Adi Owsianik) nie grzeszą kreatywnością i niestety słychać to na każdym kroku. Kolejnym dowodem na to jest częściowy brak wewnętrznego zróżnicowania, czyli urozmaicenia względem siebie poszczególnych numerów. Chociaż nikt nie powinien spotkać się z efektem ‘zlewania się’ całości, to nie da się nie zauważyć, że co niektóre produkcje są bardzo do siebie podobne, w związku z czym radość z ich słuchania jest znacznie ograniczona – czasami delikatnie zajeżdżają monotonią, a nawet jeśli nie, to i tak nie wywołują większego entuzjazmu. Z drugiej strony, podkład prezentuje przyjemne, pozytywne klimaty, które wydają się być łagodne dla ucha i nie przejawiają tendencji do irytowania potencjalnego słuchacza. Technicznie też daje radę: wszystko jest ładnie sklejone, poszczególne elementy współgrają ze sobą tak, jak powinny i generalnie obyło się bez słyszalnych wpadek. Jak widać, nagrania mają jakieś dobre strony.

Podobnie, jak do muzyki, do liryki też mam parę zastrzeżeń. Parę, ale za dużo poważniejszych. W prawie każdej recenzji, która dotyczy płyt zdominowanych przez motywy typowo miłosne, narzekam na to, jak ten temat jest oklepany, że już wszystko zostało w nim powiedziane i artysta, który pisze kwestie rozczulające_na_siłę, sam przedstawia dowód swojego lenistwa lub braku umiejętności. To samo można powiedzieć w przypadku Juli, której teksty o relacjach damsko-męskich sięgają szczytu patetyczności; są sztuczne, przesłodzone, momentami poniekąd śmieszne w swojej prostocie i poprzez ich grafomański charakter, kompletnie nie wybijają się ponad poziom gimnazjalny. Rozumiem, że być może to właśnie naiwne gimnazjalistki stanowią grupę docelową tej płyty, jednak nie zmienia to faktu, że te pseudo-dojrzałe wywody są naprawdę okropne. Normalnie ręce i cycki opadają, jak to kiedyś rzekł pewien bloger.

Najlepiej z całej dziesiątki wypadają single: Za Każdym Razem oraz Nie Zatrzymasz Mnie, których przebojowa natura sprawiła, że z łatwością odnalazły się w rozgłośniach formatu Adult CHR (typu RMF FM). Są to pozycje stojące na atrakcyjnym poziomie, znakomicie zapowiadające resztę albumu – szkoda tylko, że ta okazała się do bólu zwykła. Poza tą dwójką i kawałkiem Byłam, nie ma tu niczego wartościowego, same przeciętniaki z niższej półki.

To co w końcu z tym Na Krawędzi? Panna Fabiszewska nawet w połowie nie spełniła moich oczekiwań, serwując krążek, na który, pomimo wieku maturalnego, jestem zwyczajnie za stary. Mieszanina zbyt trywialnego tekstu, którego kondycja zmusza do płaczu i serii znanych schematów, nie jest warta 35 zarówno minut, jak i złotych, które trzeba na nią przeznaczyć. Z drugiej strony, to dopiero debiut, więc Jula ma jeszcze czas, aby poprawić błędy, wyciągnąć wnioski i zaistnieć na polskim rynku jako jedna z ważniejszych gwiazd pop-rocka. A ma do tego pokaźne predyspozycje, wobec tego warto zapamiętać jej nazwisko. Poza tym, jej wydawnictwo nie jest dziełem 'toksycznym' i, jak wspomniałem wcześniej, nie powinno wywołać skrajnie negatywnych odczuć (chyba że sam tekst), co najwyżej lekkie znużenie. Dlatego za to podejście leci naciągana trója - i czekam na coś lepszego.

Zgadzasz się? Podaj dalej: