Recenzja: Agnes - Veritas

Pora opuścić rejony brytyjsko-amerykańsko-kanadyjskie i przenieść się na chwilę do Szwecji, gdzie 24-letnia Agnes Carlsson wydała najnowszy krążek. Zwyciężczyni II edycji tamtejszego Idola ma na koncie 3 długogrające produkcje. Pierwsza składa się z numerów wykonywanych w programie, z kolei druga prezentuje autorskie nagrania - również utrzymane w klimatach zbliżonych do R&B. Przełom w jej karierze nastąpił w 2008 roku, gdy całkowicie zmieniła repertuar, zrywając kontrakt z wytwórnią Sony Music i przechodząc pod skrzydła Roxy Recordings. Tak powstał taneczny Dance Love Pop, z którego pochodzą przeboje tj. On and On, czy Release Me. Jako że to właśnie on przyniósł jej największy sukces, postanowiono skomponować jego godnego następcę.

Do podstawowej wersji projektu nazwanego Veritas, wciśnięto 11 utworów będących niczym innym, jak tylko przedstawicielami nurtu dance. Mamy tu elektronikę, mamy garść naturalnych dźwięków – wszystko dokładnie wyważone, zero jakiejkolwiek skrajności. Autorami podkładu są m.in. Jonas Quant (Hurts), Fraser T. Smith (Britney Spears, Keane, Adele) oraz piosenkarz Vincent Pontare. Z kolei za dystrybucję odpowiada, standardowo, Roxy Recordings, wspierana przez Universal Music. To tyle jeżeli chodzi o formalności, a teraz przejdźmy do konkretów.

Twórczość Agnes nigdy nie była wyjątkowo odkrywcza. Od zawsze składała się z modnych, ale nie ogranych elementów, które zastosowane z wyczuciem, dostarczały rozrywki na przyzwoitym poziomie. Tutaj jest podobnie – chociaż nie szarpnięto się na muzyczne nowości i większość motywów powinna być nam znana, to nic nie kłuje w uszy ani (początkowo) nie wywołuje mdłości. Widocznie ekipa tworząca & sklejająca ścieżki doskonale wiedziała, na ile może sobie pozwolić. A umiar, wbrew pozorom, jest rzadką cechą producentów. Szczególnie tych, którzy bawią się syntezatorami. Natomiast jeżeli chodzi o chwytliwość, to na tym polu bywa różnie. Co prawda jest kilka numerów, które przy odpowiedniej promocji mogłyby stać się hiciorkami na miarę On and On, jednak większość płyty brzmi jak przynudnawe odrzuty britpopowej gwiazdy. Czyli jest przyjemnie i ‘na czasie’, za to jednorazowo. Dlatego też główną wadą topowych melodii (nie tylko tutejszych, ogólnie) jest to, że błyskawicznie się z nimi oswajamy. W związku z tym, zapętlanie tej pozycji to kiepski pomysł – wręcz nie da się nie przesadzić z ilością odsłuchań. Dwie kolejki i mam dosyć.

Tekst pozostał bez zmian, czy znów posłuchamy sobie miłosnopodobnych wywodów. W tym przypadku, Agnes nie sili się na patetyczne, ‘rozczulające’ gadki, traktując tematykę bardzo luźno – w sposób nadający się dla przeciętnego radiosłuchacza. Dominują zwłaszcza melodyjne refreny, od czasu do czasu przeplatane mało wymagającymi zwrotkami, pozbawionymi jakiejkolwiek wartości merytorycznej. Wokalistka traktuje przede wszystkim o złamanym sercu, pragnieniu bliskości oraz o tym, do czego jest zdolna zakochana kobieta. Nihil novi, ale bywało gorzej.

Na single wybrano jedne z szybszych i bardziej przebojowych utworów, czyli One Last Time oraz All I Want Is You. Chociaż nie są niewiarygodnie ciekawe, to trudno tu o coś lepszego. W zbliżonej konwencji (mając na myśli zarówno tempo jak i jakość) utrzymana jest prawie cała płyta – wyjątek stanowi Nothing Else Matters, czyli miłosna ballada, w której Agnes popisuje się swoim potężnym wokalem. I słusznie, bo jest czym.

Szału nie ma – tak najkrócej można podsumować Veritas. Jak na komercyjną produkcję wypuszczoną z myślą o radiowym targecie, powinno być znacznie bardziej hitowo oraz melodyjnie. Tymczasem, zaserwowano nam jedynie sezonowy album, nie nadający się do regularnego słuchania. Przesądza o tym mało innowacyjny podkład, który szybko przestaje oddziaływać na potencjalnego odbiorcę. Dodając do tego podobnej klasy lirykę, krążek kompletnie niczym nie wybija się ponad przeciętność i przypomina wiele innych tego typu wydawnictw. Warto je nabyć? Tak, pod warunkiem, że single są dla ciebie mistrzostwem świata. Nie są? Poświęć czas na coś ambitniejszego...

Zgadzasz się? Podaj dalej: