Recenzja: Epica - Requiem for the Indifferent

Obok Nightwisha, Epica to jeden z najpopularniejszych zespołów wykonujących metal symfoniczny. Muzycy w składzie: Mark, Yves, Coen, Simone, Ariën oraz Issac, grają ze sobą od 2002 roku (w międzyczasie były w ekipie pewne roszady) prezentując do tej pory 4 studyjne krążki, które na stałe zadomowiły się w odtwarzaczach większości fanów gatunku - szczególnie wśród tych, którzy kochają muzykę ich fińskich kolegów. Ostatnio band postanowił przypomnieć o sobie i 12 marca wydał na światło dzienne premierowy materiał.

Piąty LP holenderskiej formacji Epica zwie się Requiem for the Indifferent i w najuboższej wersji składa się z 13 tracków będących niczym innym jak tylko kolejnymi reprezentantami gatunku, jakim jest metal symfoniczny. W sumie, mamy zapewnioną ponad godzinę rozrywki, która mimo iż nie stoi na zawrotnie wysokim poziomie, to i tak jest godna polecenia - przede wszystkim fanom zespołu, chociaż nie tylko. Poniżej podaję parę powodów.

Za wyprodukowanie całego materiału odpowiada (rzecz jasna, poza członkami grupy) Sascha Paeth - Niemiec mający na koncie płyty takich bandów jak Rhapsody, Kamelot czy Avantasia. Szczerze mówiąc, nie jestem fanem tego typu klimatów (chociaż od czasu do czasu zapuszczam sobie cuś podobnego) i nie znam na pamięć całej dyskografii Epici. Kojarzę jedynie single i parę niewydanych numerów - jak widać, nie jestem w stanie powiedzieć, jak Requiem for the Indifferent wypada na tle swoich poprzedników. Niemniej jednak warstwa muzyczna nie przykuła mojej uwagi w takim stopniu, jakiego się spodziewałem. Oczywiście wciąż mamy do czynienia z ciekawymi metalowymi brzmieniami, które nie powinny nikogo zanudzić, gdyż to kawał dobrej muzyki. Jest ambitnie? Jest. Jest różnorodnie? Jest. Nastrojowo? Z tym bywa różnie. Generalnie, największą bolączką tego wydawnictwa jest właśnie niewielka spójność klimatyczna - dźwięki same w sobie może są przyzwoite, lecz całość nie wywołuje we mnie większych emocji, nie wprowadza w konkretny stan i mimo że na pierwszy rzut oka/ucha melodie opierają się na pokrewnym schemacie, to nie czuję ich wzajemnego powiązania. Pod tym kątem jest troszkę chaotycznie (fani pewnie tego nie odczują), co w moim przypadku przełożyło się to na zainteresowanie całością. To tyle jeżeli chodzi o moje 'ale'.

Natomiast jeżeli chodzi o tekst oraz wokal, to do tych aspektów nie mam żadnych zastrzeżeń. Liryka cechuje się, jak to zwykle bywa na tego typu płytach, ponurą tematyką (głównie nieszczęśliwą miłością, cierpieniem oraz przeciwnościami losu), która wyszła ze sprawnego pióra – wpada w ucho i jest niebanalna. Podobnie nieźle ma się wokal - Simone Simons (Mark, drugi ‘wokalista’ udziela się rzadziej) ze swoją mezzosopranową barwą głosu doskonale komponuje się z melodią, co dodatkowo urozmaica wrażenia akustyczne. Przyjemne rozwiązanie.

W czasie publikacji recenzji, jedynym znanym singlem był Storm the Sorrow, czyli mój faworyt jeżeli chodzi o ten kompakt. Jego recenzję można znaleźć na blogu Refresz.

Poza singlem, w ucho wpadł mi również Internal Warfare, Guilty Demeanor oraz Serenade Of Self-Destruction. Wyjątkowo ciekawe oraz w pewnym sensie chwytliwe numery. Reszta odstaje od nich tylko w niewielkim stopniu, zwykle za sprawą względnie 'biernego' charakteru melodii, a co za tym idzie - mniej zjawiskowych produkcji. Mimo wszystko powinny one zaintrygować wielu słuchaczy, gdyż poziom jest całkiem wysoki i z wyjątkiem tego, co wspomniałem wcześniej, nie ma czynników, które utrudniałyby odbiór poszczególnych piosenek. Nie jest źle.

Na tle Imaginarium, Requiem for the Indifferent wypada nieco gorzej - jest mniej wyrazisty, częściowo nawet mniej spoisty. Jak już wspomniałem, nie będzie to stanowić problemu dla miłośników gatunku, gdyż tym do szczęścia powinny wystarczyć dosyć solidne dźwięki, świetny wokal oraz warstwa tekstowa. Dla mnie to troszkę za mało i pomimo wielu dopracowanych elementów, nie zaliczam albumu do wyjątkowo okazałych. Jest po prostu dobry.

Zgadzasz się? Podaj dalej: