Recenzja: Madonna - MDNA

W ramach formalności przypomnę, że 54-letnia Madonna Louise Ciccone to amerykańska wokalistka o włoskich korzeniach, która swoją karierę rozpoczęła w 1982 roku singlem Everybody. W sumie, na koncie ma 11 studyjnych krążków, 76 singli oraz setki skandali obyczajowych, dzięki którym tylko zyskiwała na popularności. Nie ma na świecie zbyt wielu osób, które mając dostęp do radia i telewizji nigdy nie słyszałyby o niej: niektórzy ją kochają, niektórzy nienawidzą - ale każdy ją zna. Tyle o wokalistce, teraz przejdźmy do jej najnowszego dzieła.

MDNA - tak kontrowersyjnie (podobnie nazywa się silny narkotyk) zwie się dwunaste wydawnictwo Madonny. W wersji deluxe spotykamy 17 tracków będących klubowym (electro)popem oraz sporadycznie czymś spokojniejszym, co nie nadaje się na parkiet. Na szczęście nie jest to muzyka przekroju Davida Guetty, czy Pitbulla - mimo iż Madonna działa w takich klimatach znacznie krócej niż ci panowie, jej muzyka zdaje się być o wiele bardziej ambitna. Ale czy aby na pewno godna tak doświadczonej wokalistki? Czas się przekonać.

Poza samą piosenkarką, za powstałe brzmienia odpowiadają także szanowani producenci muzyki house oraz pop, czyli Martin Solveig, Benny Benassi, William Orbit i Jimmy Harry. Słychać, że dźwięki są solidnie wykonane i pomimo tego, że nie należą do fenomenalnie oryginalnych, to wpadają w ucho i nie da się przy nich zanudzić. Z drugiej strony, jest tu zbyt dużo syntezatorów oraz innych elementów elektroniki - płyta jest wręcz zdominowana przez skoczne i zarazem 'ostre' klubowe utwory, co po pewnym czasie może zacząć działać na nerwy (i przy okazji wywołać ból głowy). No cóż, takie czasy - chcąc zrobić przebój, najprościej sięgnąć po dance. Tymczasem żeby zaspokoić potrzeby marudów takich jak ja, na końcowe tracki (co wypada szczególnie fajnie w wersji deluxe) wybrano coś 'zdrowszego' dla uszu, udowadniając tym samym, że Madonna jednak potrafi nagrać chwytliwy materiał bez użycia intensywnej elektroniki. Szkoda, że to właśnie takie numery tu nie dominują...

Nie będzie jakimś wielkim zaskoczeniem, jak powiem, że Madonna nie należy do artystek szczególnie uzdolnionych wokalnie - ma dosyć zwyczajną barwę głosu. Jednak w połączeniu z chwytliwą melodią, prezentuje się nadzwyczaj przyjemnie i jak na tego typu muzykę jest w sam raz. Podobnie zresztą jak sam tekst - on również, mimo iż sam w sobie przeciętny i częściowo banalny, do takiego popu jest wręcz idealny. A o czym jest w nim mowa? Zasadniczo o wszystkim i o niczym - znajdzie się coś o przyjaźni, miłości, urodzinach, o tym jakie to kobiety bywają niegrzeczne, itp. Jak widać, teoretycznie szału nie ma - w praktyce i tak nikomu nię będzie to przeszkadzać.

Singlem promującym album został jako pierwszy Give Me All Your Luvin z gościnnym udziałem M.I.A i Nicki Minaj - rzecz całkiem przyjemna, aczkolwiek znacznie poniżej poziomu wokalistki. Nieco lepiej ma się druga propozycja - Girl Gone Wild. Tutaj też obeszło się bez szaleństw, ale jest dużo lepiej niż poprzednim razem.

Utworów, które przykuły moja uwagę jest raptem 5. Są nimi: I Don't Give A, Beautiful Killer (tylko ja mam déjà vu?), I Fucked Up, Love Spent oraz B-Day Song. Oczywiście reszta też jest warta uwagi, chociaż nie da się ukryć, że jest to poziom pomiędzy Give Me All Your Luvin a Girl Gone Wild. Mówiąc krótko - 'ujdzie', jakkolwiek pozostaje pewien niedosyt...

Gdy przesłuchałem czwórkę pierwszych numerów, byłem przekonany, że przypadkowo uruchomiłem Born This Way Lady Gagi. Dopiero kolejne kawałki dały mi do zrozumienia, że to jednak Madonna. Szczerze mówiąc, od MDNA spodziewałem się większej klasy - Królowa Popu powinna wyznaczać trendy, a nie sama nimi podążać. Jest przebojowo, tanecznie oraz pozytywnie, ale nic tu nowego. Minimalnie lepiej niż wspomniane Born This Way. Czwóra.

Zgadzasz się? Podaj dalej: